Ο Σεπτέμβριος στη Ζάκυνθο, είναι καλοκαιρινός χωρίς όμως τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες
και την πολυκοσμία. Είναι ο αγαπημένος μήνας των ντόπιων για έναν ακόμη λόγο: Το
τρύγημα των αμπελιών.
Η αμπελοκαλλιέργεια στο νησί ξεκίνησε από την εποχή της Ενετοκρατίας (14ος αιώνας –
18ος αιώνας) κυρίως για την παραγωγή της Μαύρης Σταφίδας. Μια ποικιλία σταφίδας που
πήρε γρήγορα μεγάλη εμπορική αξία λόγω της εξαιρετικής της ποιότητας. Τα παλαιότερα
χρόνια δε, οι Ζακυνθινοί αναφέρονταν στη σταφίδα με τον όρο: Μαύρος Χρυσός.
Παράλληλα όμως με την καλλιέργεια της Μαύρης Σταφίδας, οι καλλιεργητές άρχισαν να
πειραματίζονται με ποικιλίες σταφυλιών βρώσιμων αλλά και με την παραγωγή για χρήση
στην οινοποιεία. Διάφορες ποικιλίες έκαναν την εμφάνισή τους άλλες γηγενείς και άλλες
που ήρθαν από τους Ενετούς και χρησιμοποιήθηκαν για την δημιουργία νέων μοναδικών
ποικιλιών.
Πολλές από αυτές καλλιεργούνται μέχρι και σήμερα και η Ζάκυνθος τα τελευταία χρόνια
έχει εμφανιστεί ξανά δυναμικά στον οινικό χάρτη της Ελλάδας με την υποστήριξη μικρών
και μεσαίων παραγωγών και οινοποιών που αγάπησαν πραγματικά το Ζακυνθινό κρασί και
ανέλαβαν την προώθησή του κι εκτός ελληνικών συνόρων.
Λευκές ποικιλίες όπως το Σκιαδόπουλο, ο Παύλος, το Βουστολίδι, η Μακρυποδιά και
ερυθρές ποικιλίες όπως ο ξακουστός Αυγουστιάτης, ο Ροδίτης ή ο Κατσακούλιας
καλλιεργούνται σε χαμηλά υψόμετρα με τα υψηλότερα να φθάνουν τα 400 μ. Τα εδάφη
του νησιού είναι εύφορα και βαριά στην πεδινή περιοχή και πετρώδη στην λεγόμενη
ορεινή, μιας και η Ζάκυνθος δεν έχει στην πραγματικότητα ιδιαίτερα υψηλούς ορεινούς
όγκους.
Τα δύο τοπικά κρασιά που ξεχωρίζουν είναι ο βαθυκόκκινος ή ροζέ (πολύ διαδεδομένο τα
τελευταία χρόνια) μονοποικιλιακός Αυγουστιάτης και η πολύ ιδιαίτερη λευκή
πολυπικιλιακή Βερντέα που μπορεί να περιέχει εώς και 16 διαφορετικές ποικιλίες με βάση
πάντα το Σκιαδόπουλο. Το όνομά της προέρχεται από το πρασινωπό χρώμα των στέμφυλων
που συμμετέχουν στη δημιουργία της, κατέχει Ονομασία Κατά Παράδοση και την
χαρακτηρίζει η η έντονη γεύση.
Τον αγαπημένο μήνα Σεπτέμβριο, σχεδόν όλα τα ζακυνθινά σπίτια θα φροντίσουν να
εφοδιάσουν το βαρέλι τους με τον φρέσκο μούστο, ακόμα και αν δεν κατέχουν αμπέλια. Το
κρασί μαζί με το λάδι αποτελούν τα δύο βασικά τοπικά προϊόντα που συνοδεύουν όλες τις
εποχές τα γεύματα των ντόπιων.
Αν είστε τυχεροί και περάσετε από κάποιο χωριό τις μέρες αυτές, θα δείτε τη διαδικασία
«πατήματος» έξω από τα σπίτια σε μικρά ειδικά μηχανήματα ή μέσα στις αυλές όπου έχουν
απομείνει παλιοί πέτρινοι λινοί, για τη χρήση αυτή και το πάτημα γίνεται με τα πόδια.
Ακόμα και αν δεν δείτε τη διαδικασία, είναι πιθανό να μυρίσετε στην ατμόσφαιρα τον
φρέσκο μούστο που ξεκινά τη ζύμωσή του στα σπιτικά βαρέλια.
Εάν είστε λάτρεις του κρασιού, η Ζάκυνθος προσφέρεται για επίσκεψη στα τοπικά
οινοποιεία και οι παραγωγοί θα χαρούν να σας μιλήσουν για τις τοπικές ποικιλίες και όλη τη διαδικασία.
Μπορείτε στα επισκέψιμα οινοποιεία να δοκιμάσετε τις τοπικές ετικέτες και
να κρίνετε αν άξιζε πραγματικά τον κόπο…
